Diez poemas de Anotaciones

 

 

 

REGRESO DE LA FARMACIA

 

Sucedió sin que nunca supiera cómo –mi madre tenía

dolor de cabeza, recuerdo, y me mandaron a la farmacia;

a la vuelta, es verdad, me entretuve un poco, me burlé

de un viejo, espanté dos pájaros de una pedrada, 

y en lo que viraba de nuevo la calle

ni casa ni juventud tenía ya.

 

 

 

 

DÍAS DE LA SEMANA

 

Cuando finalmente salí a la puerta, ya habían terminado

    tres guerras,

el pequeño callejón viajaba entre un océano de papeles,

    tornillos, estopas, teléfonos–

porque el problema, amigos míos, no es salvar 

    al mundo,

sino salvarlo el próximo jueves.

 

 

 

 

MENCIÓN DE HONOR

 

Y quizá debas haber pasado mucho y haberlo

   sufrido todo,

para responder correctamente cuando te pidan 

   la hora. 

 

 

 

 

NADIE ESTÁ SOLO

 

«Ya he llegado», decías siempre al entrar en la habitación, aunque

   nadie te esperaba.

Pero esto precisamente te daba una respuesta más profunda. 

 

 

 

 

TIEMPO IMPREVISIBLE

 

Cuando comienza la negra nostalgia y el ahogado recuerda

   su casa,

mientras en el dormitorio en penumbra los amantes se ponen de nuevo

   la máscara mortuoria que dejaron caer

y bajan las escaleras en total soledad –hace miles de años.

 

 

 

 

PROCEDIMIENTOS FRAUDULENTOS

 

No hay otra manera posible. Al final, cada cual debe

   creer en sí mismo.

Cuántos falsos testimonios no han salvado alguna vida.

 

 

 

 

AVENTURA

 

La habitación del hotel era miserable, «tus labios 

están brillantes», le digo, «sí», me dice, «es por el 

pintalabios», «claro», le digo, «el pintalabios es siempre

imprescindible»–

    y pensé en las madres que creen que han parido,

mientras no se oye sino el llanto de la eterna aflicción

entre los pañales…

 

 

 

 

MAYORÍA DE EDAD

 

Alguna vez vas y te paras frente al espejo,

   tan indiferente,

como si fueras solo un amplio y deslavazado féretro

para un niño muerto. 

 

 

 

 

ÉXITOS PERSONALES

 

A menudo, mientras caminas por la noche en completa soledad,

   algo te toca en el hombro,

te vuelves, entonces –y de repente sientes toda la vanidad

   de la existencia. Pero no te afliges,

como si fueras el primero en descubrirlo.

 

 

 

 

HABITACIONES VACÍAS

 

Miserables escenas nocturnas, palabras indiferentes, el olor

   del niño sin bañar,

el viejo que se adormece en su silla, pequeños adulterios

   durante el sueño, las estaciones, (¿qué estaciones?)–

mientras en la habitación del vecino se oía una música,

   como si alguien se curase de la temporalidad.

 

 

 

 

Ἐπιστροφή ἀπ’ τό φαρμακεῖο

 

Συνέβη χωρίς ποτέ νά καταλάβω πῶς –ἡ μητέρα εἶχε

πονοκέφαλο, θυμᾶμαι, καί μ’ ἔστειλαν στό 

φαρμακεῖο,

στό γυρισμό, εἶναι ἡ ἀλήθεια, χάζεψα λίγο, κορόιδεψα ἕναν 

γέρο, τρόμαξα μέ μία πέτρα δυό πουλιά

κι ὥσπου νά στρίψω πάλι τό δρόμο 

οὔτε σπίτι, οὔτε νεότητα πιά.

 

 

 

 

Μέρες της εβδομάδας

 

Ὅταν, τέλος, βγῆκα ἀπ’ τήν πόρτα, τρεῖς πόλεμοι εἶχαν

κιόλας τελειώσει,

ἡ μικρή πάροδος ταξίδευε σ’ ἕναν ὡκεανό ἀπό χαρτιά, βίδες, στουπιά, τηλέφωνα–

γιατί τό πρόβλημα, φίλοι μου, δέν εἶναι νὰ σώσεις τόν κόσμο,

ἀλλά νά τόν σώσεις τήν ἐρχόμενη Πέμπτη.

 

 

 

 

Ἀριστοῦχος

 

Κι ἴσως θά πρέπει νἄχεις περάσει πολλά καί νά τἄχεις

ὑπομένει ὅλα,

γιά ν’ ἀπαντήσεις κάποτε σωστά, ὅταν σέ ρωτήσουν

τήν ὥρα.

 

 

 

 

Κανείς δέν εἶναι μόνος

 

«Ἦρθα» ἔλεγες πάντα μπαίνοντας στό δωμάτιο, παρ’ ὅλο

πού δέν σέ περίμενε κανείς.

Ὅμως ἀκριβῶς αὐτό σοῦ ἔδινε μιά βαθύτερη ἀπάντηση.

 

 

 

 

Ἀπροσδόκητος χρόνος

 

Ὅταν ἀρχίζει ἡ μαύρη νοσταλγία κι ὁ πνιγμένος θυμᾶται

τό σπίτι,

ἐνῶ στή μισοσκότεινη κάμαρα οἱ ἐραστές ξαναβάζουν τή

νεκρική μάσκα πού τούς εἶχε πέσει

καί κατεβαίνουν τή σκάλα ὁλομόναχοι –ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια.

 

 

 

 

Πλάγια μέσα

 

Ὅμως δέ γίνεται ἀλλιῶς. Πρέπει κανείς, στό τέλος, νά πιστέψει

στόν ἑαυτό του.

Πόσες ψευδομαρτυρίες δέν ἔσωσαν μιά ζωή.

 

 

 

 

Περιπέτεια

 

Τό δωμάτιο τοῦ ξενοδοχείου ἦταν ἄθλιο, «τά χείλη

σου γυαλίζουν», τῆς λέω, «ναί, μοῦ λέει, εἶναι ἀπ’ τό κρα-

γιόν», «φυσικά, τῆς λέω, ἕνα κραγιόν εἶναι πάντοτε απα-

ραίτητο»–

καί σκέφτηκα τίς μητέρες πού νομίζουν πώς γέννη-

σαν, ἐνῶ δέν ἀκούγεται παρά τό κλάμα τῆς αἰώνιας θλί-

ψης μές ἀπ’ τά σπάργανα…

 

 

 

 

Ἐνηλικίωση

 

Καμιά φορά πηγαίνεις καί στέκεσαι μπρός στόν καθρέφτη,

τόσο ἀδιάφορος,

σά νἆσαι ἁπλῶς ἕνα φαρδύ παράταιρο φέρετρο

για ἕνα νεκρό παιδί.

 

 

 

 

Προσωπικές ἐπιτυχίες

 

Συχνά, μέσα στή νύχτα, καθώς περπατᾶς ὁλομόναχος, κάτι

σ’ ἀγγίζει στόν ὤμο,

γυρίζεις τότε –καί μονομιᾶς νιώθεις ὅλο τό μάταιο τῆς

ὕπαρξης. Ἀλλά δέ θλίβεσαι,

σά νἆσαι ὁ πρῶτος πού τό ἀνακαλύπτεις.

 

 

 

 

Γειτονικά δωμάτια

 

Ἄθλιες σκηνές τό βράδυ, λόγια ἀδιάφορα, ἡ μυρουδιά τοῦ

ἄπλυτου μωροῦ,

ὁ γέρος πού ἀποκοιμήθηκε στήν καρέκλα, μικρές μοιχεῖες

στόν ὕπνο, οἱ ἐποχές, (ποιές ἐποχές;)– 

ἐνῶ ἀπ’ τό διπλανό δωμάτιο ἀκουγόταν μουσική, σάν

κάποιος νά θεραπευόταν ἀπ’ τήν προσωρινότητα.

 

 

 

 ___

*  Los poemas proceden del poemario Descubrimiento (1977).